استان ‌های چین

استان هبئی با مرکز زیبای آن شیجیا ژوآنگ (Shijiazhuang) در شمال رودخانه زرد و شرق کوهستان تایهانگ (Taihang) واقع‌شده است. این استان که تا حدودی تحت الشعاع همسایگان خود پکن و تیانجین قرارگرفته وسعتی برابر با 190.000 کیلومترمربع (حدود 73.363 مایل مربع) را پوشش می‌دهد و جمعیت جوان و پر انرژی آن 67.440.000 نفر تخمین زده می‌شود. پیشینه‌ی طولانی و پر افتخار آن تا دوران «بهار و تابستان» (476-770 قبل از میلاد) به عقب باز می‌گردد. در آن دوران این استان به نام «سرزمین یان و ژائو» خوانده می‌شد، زیرا منطقه شمالی آن تحت تسلط سلطنت یان بود، در حالیکه بخش جنوبی آن در اشغال پادشاهی ژائو قرار داشت. امروزه، این منطقه محل زندگی بیش از 50 اقلیت قومی، مانند هان، هوی، مانچو، مغولی و کره‌ای است.

استان شانشی به خاطر قرار گرفتن در غرب کوهستان تای هانگ (Taihang) اینگونه نام گذاری شده است. این استان با هبئی، هنان (Henan)، شا آنشی و مغولستان داخلی و منطقه خودمختار همسایه است. این استان در شرق رودخانه زرد قرارگرفته، و با نام هدونگ (Hedong) نیز شناخته می‌شود. این منطقه به در دوران «بهار و پاییز» به دولت جین تعلق داشت، بنابراین به‌طور مختصر به آن جین می‌گفتند. مساحت این استان 156.000 کیلومترمربع (حدود 60.000 مایل مربع) است و جمعیتی بالغ بر 32 میلیون نفر دارد، که شامل جمعیت اقلیت‌های قومی نیز می‌شود. پایتخت این استان شهر تایی یوان (Taiyuan) است.

تایوان جزیره ای ارزشمند که در جنوب شرقی آسیا قرار دارد و به نام جزیره طوفان شناخته می شود و از لحاظ جغرافیایی از سرزمین اصلی چین جدا است.

استان لیائونینگ، که غالباً به خاطر مکان جغرافیایی برتر خود «مثلث طلایی» نامیده می‌شود، با دریای زرد، خلیج بوهای و رودخانه‌ی یالو هم‌مرز است که همین موضوع این استان را به نزدیک‌ترین دروازه‌ی ورود به شبه جزیره‌ی کره تبدیل می‌کند. به عنوان جنوبی‌ترین استان در میان سه استان بخش شمال شرقی چین، مجاورت این استان با دریا باعث شده است که در تمام تاریخ خود همواره مزایای تجاری و راهبردی داشته باشد.

استان جی‌لین در بخش مرکزی منطقه‌ی شمال شرقی چین قرار دارد. و از شمال با هیلونگ‌جیانگ، از جنوب با لیائونینگ، از غرب با مغولستان و از شرق با کره‌ی شمالی همسایه است. این موقعیت مکانی باعث می‌شود که این استان آب و هوای معتدل مطلوبی داشته باشد که زمستانی طولانی و برفی دارد و ممکن است از اوایل اکتبر تا اواخر آوریل به طول بینجامد. به رغم این زمستان سرد، مردم برای جشنواره‌ی فانوس یخ و ورزش‌های زمستانی در این استان جمع می‌شوند. جی‌لین به عنوان منطقه‌ای برای ورزش‌های زمستانی شناخته می‌شود و برخی از بهترین پیست‌های اسکی چین را در خود جای داده است. بااین‌حال، این استان جاذبه‌های طبیعی و تاریخی بسیار زیاد دیگری هم دارد که ساکنین و بازدیدکنندگان را به خود جذب می‌کنند.

آیا شما هم عاشق برف هستید؟ اگر برف دوست دارید، باید از هیلونگ‌جیانگ دیدن کنید؛ هیلونگ‌جیانگ استانی است که چشم‌اندازهای عالی شمال شرقی چین را به شما عرضه می‌کند. و فرصت آن را خواهید داشت که از جشنواره‌ی ملی اسکی و جشنواره‌ی ملی یخ که هر ساله برگزار می‌شود و همچنین از فرهنگ شهرک موسیقی معروف هاربین لذت ببرید. هاربین، که به خاطر نام «شهر یخی» معروف است، مرکز اداری استان هیلونگ‌جیانگ است. هیلونگ‌جیانگ در بخش شمالی چین قرار دارد و مساحت آن بیش از 460000 کیلومترمربع (177607 متر مربع) است. این استان از غرب با استان مغولستان داخلی، از جنوب با استان جی‌لین و از شمال شرقی با روسیه هم‌مرز است. از دید تاریخی، این استان همواره یکی از دروازه‌های اصلی حرکت از چین به سمت روسیه و اروپا بوده است.

استان سیچوآن با مساحت 485،000 کیلومتر مربع (187260 مایل مربع) یکی از بزرگترین استان‌ها در چین است. شیب زمین‌‌های سیچوآن در کل از غرب به شرق است و شکل‌های اصلی زمین در آن شامل دشت‌، تپه‌، کوه‌ و فلات‌ است. آب و هوا در این استان معتدل است و بارش زیادی در آن روی می‌دهد. میانگین دمای سالانه سیچوآن بین 14 تا 19 ℃ و میزان بارش سالانه آن در بازه 900 تا 1،200 میلی‌متر قرار دارد. این استان که در بخش جنوب غربی کشور واقع است، دروازه ورود به تبت بوده‌است. در واقع بخش غربی استان یکی از مناطق سکونت اهالی تبت است و بازدیدکنندگان می‌توانند آداب و رسوم و عادات زندگی ملیت تبت را نیز در اینجا تجربه کنند. یکی دیگر از گروه‌های قومی ‌اصلی استان، ملیت یی (Yi) است که در بخش غربی آن تمرکز دارد. شهرستان مرکز استان یعنی چنگدو، مرکز فرهنگی و صنعتی دشت کشاورزی چنگدو و یکی از اولین مراکز چاپ در کشور است. این شهر از قرن 13 با اطلس‌های لوکس، پارچه‌های ابریشمی‌ و اجناس صیقلی خود معروف بوده‌است.

جیانگ‌سو، «زمین حاصلخیز ماهی و برنج» از زمان باستان، استانی با تاریخ طولانی، جاذبه‌های فراوان و اقتصاد نسبتاً توسعه یافته است.

ژجیانگ، که در لغت به معنای رودخانه‌ی پر پیچ و خم است، نام پیشین رودخانه‌ی چیان‌تانگ در زمان باستان است. رودخانه‌ی چیان‌تانگ طولانی‌ترین رودخانه‌ی این استان و بسیار تماشایی است. موج رودخانه‌ی چیان‌تانگ در اغلب موارد به عنوان استعاره از روح جنگجوی مردمانی که در آنجا زندگی می‌کنند استفاده می‌شود. این استان با مساحت 101800 کیلومترمربع (39305 مایل مربع) و جمعیت 54426900 نفری یکی از کوچکترین و به لحاظ جمعیتی متراکم‌ترین استان‌های چین است زیرا مکان جغرافیایی بسیار عالی و اقتصاد توسعه یافته و فعالی دارد.

آن‌هوئی، با جمیعتی بیش از 59 میلیون نفر، استانی جزیره‌ای در جنوب چین است. این استان در امتداد رودخانه‌ی یانگ‌تسه و رودخانه‌ی هُوائی قرار دارد و با شش استان جیانگ‌سو، ژجیانگ، جیانگ‌شی، هوبی، هِنان و شاندونگ همسایه است. شهر هِفئی، مرکز این استان، به خاطر تاریخ 2000 ساله‌ی خود جاذبه‌های متعددی دارد.

استان فوجیان، که فوژو مرکز آن است، در ساحل جنوب شرقی چین قرار دارد. این استان روبروی استان جزیره‌ای تایوان است که تنگه‌ی تایوان نیز در شرق آن قرار دارد. استان‌های هم‌جوار آن نیز عبارت‌اند از ژجیانگ در شمال، جیانگشی در غرب و گوانگ‌دونگ در جنوب. این استان در مجموع 120000 کیلومترمربع (حدود 46335 مایل مربع) مساحت دارد. جمعیت ساکنین دائمی این استان اندکی بیشتر از 34.7 میلیون نفر است. بسیاری از گروه‌های اقلیت‌های قومی در این استان زندگی می‌کنند: هوئی، میائو و منچو.

استان شاندونگ در بخش شرقی چین در سواحل پایین‌دستی رودخانه‌ی زرد قرارگرفته است. این استان با دریاهای هوانگ‌های و بوهایی در شرق هم‌جوار است و در امتداد وسیعی از دریا بر شبه جزیره‌ی کره و مجمع‌الجزایر ژاپن مشرف است. این استان 156000 کیلومترمربع (حدود 60235 مایل مربع) مساحت و در مجموع بیش از 90 میلیون نفر جمعیت دارد.

دیدنی‌های استان هِنان؛ کوهستان سونگ‌شان در جنوب غربی ژِنگ‌ژو قرار دارد و به خاطر زیبایی چشم‌نواز قله‌هایش و ظاهر بونسای مانند درختان قدیمی چشم‌نواز خود یکی از مشهورترین کوه‌های چین است. معبد شائولین، مشهورترین معبد بودایی چین و بزرگ‌ترین معبد سونگ‌شان، در کوه شائوشی قرار دارد. معبد شائولین و گونگ‌فوی شائولین (هنرهای رزمی) از دیرباز رنگ افسانه‌ای به خود گرفته‌اند و در داخل و خارج از کشور مشهور هستند. نام استان هِنان از موقعیت جغرافیایی آن گرفته شده است. هِنان به معنای «جنوب رودخانه» است و نشان می‌دهد که این استان در جنوب رودخانه‌ی زرد چین واقع‌شده است. مساحت این استان بیشتر از 160000 کیلومترمربع (حدود 62000 مایل مربع) است. جمعیت این استان بیشتر از قومیت‌های هان، هوئی، منچو، مغولی و سایر گروه‌های نژادی تشکیل شده است و تعداد آنها به 92560000 نفر می‌رسد.

استان هوبئی در نواحی میانی رودخانه‌ی یانگ‌تسه و در شمال دریاچه‌ی دونگ‌تینگ قرار دارد. استان‌های پیرامون آن عبارت‌اند از هِنان در شمال، جیانگ‌شی و هونان در جنوب، آن‌هوئی در شرق، سیچوآن در غرب و شانشی در شمال غرب. مساحت این استان 180000 کیلومترمربع (حدود 69500 مایل مربع) و جمعیت آن 60280000 نفر است. مرکز آن، ووهان، در بخش جنوب شرقی این استان قرار دارد. گفته می‌شود که هوبئی یکی از مکان‌های اولیه‌ی زندگی مردم چین بوده است. امروزه، گروه‌های اقلیت قومی بسیاری شامل میائو، توجیا، دونگ و ... در این منطقه زندگی می‌کنند.

هونان، واقع در بخش مرکزی جنوبی سرزمین چین، از دیرباز به خاطر زیبایی طبیعی خود شناخته شده است. دورتادور این استان توسط کوهستان‌های شرقی، غربی و جنوبی احاطه‌شده است و رودخانه‌ی یانگ‌تسه نیز در جنوب آن قرار دارد. ترکیب کوهستان‌های آن با رودخانه‌های موجود باعث می‌شود که این استان به یکی از زیباترین استان‌های چین تبدیل شود. هزاران سال است که این منطقه مرکز اصلی کشاورزی، کشت برنج، چای و پرتقال بوده است.

گوانگ‌دونگ، واقع در جنوبی‌ترین بخش سرزمین چین، 179800 کیلومترمربع (69421 مایل مربع) مساحت دارد و درواقع دارای منطقه‌ای جزیره‌ای به مساحت 1582 کیلومترمربع (حدود 615 مایل مربع) است و 3368 کیلومتر خط ساحلی پر پیچ و خم دارد که طولانی‌ترین خط ساحلی کشور است.