درباره سنگاپور

سنگاپور یک شهر پرهیاهوی بین المللی است که برج‌های بلند و باغ‌ها و پارک‌های شهری در آن فراوان است. ترکیب موزون فرهنگ، آشپزی، هنر و معماری سنگاپور را به شهری پویا و سرشار از رنگ و تضاد بدل کرده است. حتی می‌توان گفت بهترین‌های شرق و غرب در سنگاپور گرد آمده‌اند. کشور سنگاپور در جنوب شرق آسیا واقع است و مساحت آن 710 کیلومتر مربع است و به این ترتیب یکی از کوچک‌ترین کشورهای دنیا و کوچک‌ترین کشور منطقه است و به همین دلیل "نقطه‌ی قرمز کوچک" خوانده می‌شود؛ اما به رغم مساحت کم به دلیل اقتصاد مبتنی بر تجارت آزاد و نیروی کار بسیار کارآمد، نقشی مهم و تأثیرگذار در دنیا دارد. علاوه بر این موقعیت استراتژیک این کشور در منطقه آن را به بندری مهم در مسیرهای کشتیرانی مهم بدل کرده است.

موقعیت جغرافیایی سنگاپور در رأس جنوبی شبه جزیره‌ی مالزی باعث اهمیت زیاد این کشور شده است که شاید در مقایسه با اندازه‌ی بسیار کوچک آن عجیب باشد. سنگاپور شامل جزیره‌ی سنگاپور و 63 جزیره‌ی کوچک در آب‌های سرزمینی خود است. ابعاد جزیره‌ی اصلی حدود 26 مایل/ 42 کیلومتر از غرب به شرق و 14 مایل / 23 کیلومتر از شمال به جنوب است. این کشور در اغلب نقاط پستی و بلندی‌هایی دارد که بیشتر شامل تپه‌های کم ارتفاع است (بلندترین تپه با 540 پا/ 166 متر ارتفاع بوکیت تیما نام دارد و در شمال غربی شهر واقع است).

بریتانیایی‌ها که در نیمه‌ی دوم قرن هجدهم در حال توسعه‌ی قلمرو خود در هند و افزایش تجارت با چین بودند در این منطقه به یک بندر کشتیرانی نیاز داشتند تا بتوانند از آن برای تعمیرات، بازسازی و محافظت از ناوگان کشتی‌های بازرگانی خود استفاده کنند و در عین حال بتوانند جلوی پیشرفت احتمالی هلندی‌ها را در هند شرقی بگیرند. به این ترتیب بندرهای تجاری پنانگ (1795) و سنگاپور (1819) را تأسیس کردند و مالاکا را نیز از هلندی‌ها پس گرفتند (1795).

سنگاپور جامعه‌ای جهانی است که ملت آن در کنار هم با آرامش و تفاهم در کنار هم زندگی می‌کنند و همکاری و تعامل بین مردم نژادهای مختلف مشهود است. الگوهای جامعه‌ی سنگاپور ریشه در تنوع فرهنگی این جزیره دارد. مهاجران نسل‌های قبل‌تر فضایی ایجاد کرده‌اند که می‌توان آثار حضور مردم مالایی، چینی، هندی و اروپایی را در آن مشاهده کرد که در هم آمیخته و یکی شده‌اند. حضور این قومیت‌ها در پس ظاهر مدرن سنگاپور همچنان مشهود است. اکثریت شهروندان سنگاپور فارغ از نژاد و فرهنگ، خود را صرفاً سنگاپوری می‌دانند، اما محله‌هایی که توسط سر استنفورد رفلز به هر نژاد اختصاص داده شده بود هنوز وجود دارند. مردم هر نژاد هنوز ویژگی‌های منحصر به فرد خود را حفظ کرده‌اند. خیابان‌های قدیمی محله‌ی چینی‌ها هنوز وجود دارند؛ ویژگی‌های اسلامی را می‌توان در خیابان عرب‌ها مشاهده کرد و محله‌ی هندی‌ها که در خیابان سرانگون واقع است همچنان حال و هوای خاص خود را حفظ کرده است. علاوه بر این آثار می‌توان تأثیر سبک مستعمراتی بریتانیا را نیز در بناهای نوکلاسیک شهر مشاهده کرد.

اغلب مردم سنگاپور فستیوال‌های مهم مربوط به مذهب خود را جشن می‌گیرند. تنوع مذاهب در این کشور رابطه‌ی مستقیمی با تعدد قومیت‌هایی دارد که در آن زندگی می‌کنند. چینی‌ها اغلب پیرو آیین بودایی، تائوئیسم، مسیحیت یا آیین کاتولیک و برخی از آنها نیز به هیچ دینی اعتقاد ندارند. مالایی‌ها مسلمان و هندی‌ها هندو هستند. در بین هندی‌ها تعداد قابل توجهی مسلمان و سیک نیز وجود دارد. بردباری دینی در سنگاپور کاملاً ضروری است. در واقع مذاهب معمولاً از مرز نژادها عبور می‌کنند و حتی گاه به شکلی عجیب با هم پیوند می‌خورند. نسل جوان سنگاپور رازهایی از زندگی نسل‌های قبل را با دنیای حقیقت‌گرای امروز می‌آمیزند. مذهب همچنان بخش جدایی ناپذیر سنگاپور جهانی و مدرن است. بسیاری از جذاب‌ترین بناهای سنگاپور از جمله معابد قدیمی، کلیساهای مدرن یا مسجدهای عجیب و متفاوت، بناهای مذهبی هستند. درک و شناخت این بناها نقش مهمی در درک و تحسین هنر به کار رفته در ساخت آنها دارد.

سنگاپور نیز مانند اغلب کشورهای دیگر در جنوب شرق آسیا معمولاً گرم و مرطوب است. آب و هوا در تمام طول سال به همین ترتیب است و دمای هوا تقریباً هرگز به زیر 20 درجه در شب نمی‌رسد و در روز نیز از 30 درجه بالاتر نمی‌رود. اخیراً یک بار دمای روز به 35 درجه‌ی سانتی‌گراد نیز رسید. رطوبت نیز در هوا فراوان است و به بیش از 75 درصد می‌رسد.

اقتصاد سنگاپور از زمان استقلال این کشور در سال 1965 شاهد رشد بسیار سریعی بوده است که حاصل استراتژی توسعه‌ی باز و پذیرنده‌ی آن است. در طول این سال‌ها مواد صادراتی سنگاپور از کالاهای کاربر به کالاهایی با ارزش افزوده‌ی بسیار بالا مانند محصولات الکترونیک، شیمیایی و پزشکی تبدیل شده است. چنان که در سهم روزافزون بخش‌های مالی و تجاری در اقتصاد این کشور مشهود است اهمیت خدمات در اقتصاد نیز رشد زیادی داشته است.

از روز 9 آگوست 1965 که سنگاپور رسماً استقلال خود را به دست آورد تا کنون امور سیاسی این کشور عمدتاً در کنترل حزب اقدام مردم (PAP) بوده است. در انتخابات سال 2004 این حزب توانست 82 کرسی از مجموع 84 کرسی پارلمان ملی را به خود اختصاص دهد. با وجود این که در ابتدای مسیر این حزب با کمونیست‌ها همکاری می‌کرد اما شیوه‌ها و دیدگاه‌های حکومتی آنها در چند دهه‌ی اخیر سوسیال دمکراتیک بوده است.

چهار زبان اصلی رسمی در سنگاپور شامل مندرین، مالایی، تامیل و انگلیسی است. زبان انگلیسی از همه رایج‌تر است و زبانی است که گروه‌های قومی متفاوت را به هم پیوند می‌دهد. در مدرسه انگلیسی به بچه‌ها یاد داده می‌شود اما هم‌زمان زبان مادری خود را نیز فرا می‌گیرند تا هرگز سنت‌های خود را فراموش نکنند.