جاذبه های گردشگری

,ایستگاه راه آهن هوآهین یکی از زیباترین ایستگاه های قطار این کشور است که ریزه کاری های حساس معماری آن، جالب و دیدنی هستند. این ایستگاه در زمان حکومت شاه راما ششم ساخته شد و سالن انتظار سلطنتی آن به سبک معماری تایلندی ساخته شده است، این ایستگاه، یک سالن دیگر نیز دارد که از کاخ سانان کان در استان ناکان پاتوم در طول حکومت شاه راما ششم جابه جا و به این مکان انتقال داده شد.

,از قبرستان جنگ کانچانبوری (دون راک) که در خیابان سائنگ کو تو (بزرگراه 323) قرار دارد بازدید کنید و به بقایای 6982 تن از اسرای متفقین جنگ جهانی دوم که در طول ساخت راه آهن مرگ، جانشان را از دست دادند ادای احترام کنید.

,این دروازه باستانی کانچانبوری در سال 1831 میلادی در طول زمامداری شاه راما سوم ساخته شد و تبدیل به یک جاذبه دیدنی در نزدیکی رودهای کوآی یایی و کوآی نویی شد.

,اینک به این پل و راه آهن مرگ، به عنوان نماد مهم صلح نگاه می شود. نمادی که نشان می دهد جنگ یک توهم مهیب است که به نفع هیچ کس نیست. راه آهن کشور تایلند اینک امکان سفر در مسیر راه آهن مرگ که از بانکوک تا ایستگاه نامتوک ادامه دارد را در تعطیلات آخر هفته و تعطیلات عمومی فراهم می سازد. می توانید با پای پیاده هم از روی پل عبور کنید.,شاید معروف ترین جاذبه کانچانبوری که در یک کتاب و فیلم معروف در جهان نشان داده شد پل رودخانه کوآی باشد که بخشی از راه آهن بدنام مرگ است که از روی رودخانه کوآی یایی عبور می کند، اسرای جنگ جهانی دوم آن را تحت نظارت ارتش امپراطوری ژاپن ساختند. این راه آهن 415 کیلومتری برای متصل کردن تایلند و میانمار ساخته شد تا امکان رساندن تجهیزات برای ارتش ژاپن در طول بزرگ ترین جنگ آسیای شرقی فراهم شود. ,این راه آهن را راه آهن مرگ می نامند زیرا بین 16 سپتامبر 1942 میلادی تا 25 دسامبر 1943 میلادی که ساخت آن به پایان رسید عده زیادی در طول ساختن آن جان خود را از دست دادند. تخمین زده شده است که بیش از 16000 اسیر (POW ها-اسرای جنگ جهانی) از انگلیس، استرالیا، هلند و امریکا با 90000 کارگر تایلندی، میانماری، مالزیایی و اندونزیایی جان خود را بر اثر بمباران های هوایی و بی رحمی ارتش امپراطوری ژاپن، در طول ساخت این راه آهن از دست دادند.

,این قبرستان که در فاصله دو کیلومتری جنوب شهر، کنار رودخانه کوآی نویی قرار دارد جایی است که در آن به 1740 تن از اسرای جنگ جهانی دوم ادای احترام می شود که فرصت بازگشت به وطن نصیبشان نشد و در آن آرمیده اند. اینجا قبلاً اردوگاه اسرای جنگ بود.

,شاید از دیدن درخت غول آسای بارانی که در داخل قسمت دامداری و کشاورزی ارتش سلطنتی تایلند پنهان شده است حیرت زده شوید و به چشمان خودتان اعتماد نکنید. این درخت 20 متری که بیش از یکصد سال سن دارد یک سایه بان به قطر 51.75 متر به وجود آورده است که بر فضایی به وسعت 2416 متر مربع سایه افکنده است.

,تالار هنرمند والاگهر در کلانگ (کانال) 5 در منطقه کلانگ لوانگ قرار دارد. مردم تایلند می دانند که پادشاه بهومیبول ادولیادج با علاقه در انواع و اقسام زمینه های هنری فعالیت می کند. موفقیت های ایشان در عرصه هنر در همه جا دیده شده و در جهان مورد تقدیر قرار گرفته اند.,این ساختمان سه طبقه به هفت اتاق تقسیم شده است: یک اتاق به عنوان دفتر اداری مورد استفاده قرار دارد، یک اتاق برای نمایشگاه موقت، پنج اتاق برای نمایشگاه دائمی (دو اتاق برای هنرمند والاگهر و سه اتاق برای 151 هنرمند ملی از 1985 تا 2003 میلادی). تالارهای نمایشگاه مجهز به رسانه های ترکیبی مدرن هستند مانند ویدئو، رایانه های چند رسانه ای، ویدئو سی دی، سی دی، تصویر دیوراتان، دیوراما، کارائوک، جعبه عکس برگردان، اسلایدهای چند پرده ای و غیره.

,این برج که در مرکز شهر در خیابان نانگ پیم قرار دارد اولین و بلندترین برج تماشای مناظر است و به پارک چالوئم پاتارا راچینی مشرف است گردشگران می توانند در ارتفاع 123.25 متری، از بالای آن از تماشای منظره این استان لذت ببرند.

,بان تان که یک دهکده سنتی ماهیگیری مسلمان نشین و تایلندی است در فاصله تقریباً 16 کیلومتری شهر قرار دارد. این روستا به عنوان مرکز معروف تولید قایق های واقعی و مینیاتوری کوراله، که عالی ترین نوع هنر محلی محسوب می شود، شناخته شده است. پسران بالای سیزده سال قایق های مینیاتوری را به شیوه سنتی می سازند قیمت این قایق ها بین چند صد بات الی 2000 بات است. علاوه بر این، عده ای از کودکان اوقات فراغت خود را با ساختن این قایق های مینیاتوری سپری می کنند. علاوه بر این، محصولات ساخته شده از جگن کراچوت و برگ های انوناسیا نیز در اینجا به فروش می رسند. تعدادی از این محصولات رنگارنگ هستند و دسته هایی که به طرزی باشکوه برای لیوان طراحی شده اند، کیف و حصیر نیز در اینجا ساخته می شوند. این ها سوغات ارزشمندی هستند که قیمتشان از 30 بات شروع می شود به چند صد بات می رسد. سایر محصولات معروف روستایی شامل سس بودو و کلوچه ماهی هستند. بازدیدکنندگان در کنار دریا ردیف های ماهی های خشک شده و تعداد زیادی ظرف سس بودو را مشاهده خواهند کرد. این سس در آشپزی منطقه جنوب کاربرد گسترده ای دارد و شبیه سس ماهی در آشپزی تایلندی است. می توانید نحوه تهیه این سس را ببینید و مقداری از آن را به عنوان سوغات خریداری کنید. از بازدیدکنندگان می خواهیم که به این نکته توجه داشته باشند که روستائیان در روز جمعه به عبادت می پردازند و این روز را تعطیل می دانند. بنابراین، شاید روز جمعه روز مناسبی برای خرید کردن نباشد.

,این یک روستای عادی نیست بلکه یک جامعه کهن است که وقتی این استان به دهکده بانگ نارا معروف شد تأسیس شد. در حال حاضر این روستا مرکز اصلی تولید باتیک است و منسوجات متمایزی به شیوه سنتی می سازد که طرح های زیبا و رنگهای جذابی دارند. این منسوجات چند منظوره هستند و در بین مردم محلی و گردشگران از شهرت زیادی برخوردار هستند. این روستا در چهار کیلومتری عمارت استانداری در مسیر بزرگراه شماره 4055 (آمپوئه موآئنگ-آمپوئه رانگائه) قرار دارد. در کیلومتر 1 جاده ساکانگ به طرف سویی 6 بپیچید و حدود 700 متر دیگر را نیز بپیمایید تا به روستا برسید.

,در این شهر یکی از قدیمی ترین اجتماعات تاریخ بخش جنوبی تایلند زندگی می کردند. تصور می شود که اینجا مکان قلمروی باستانی لانکا سوکا است که طبق اسناد چینی، جاوایی، مالزیایی و عربی، مرزش منطقه سونگکلا، پاتانی، یالا و ناراتیوات تایلند، کلانتان و تارانگ کانو در مالزی را پوشش می داد. اینجا یک بندر بود که تاریخ تجاری کهنی با خارجی ها داشت که قدمت آن به سال 12 B.E باز می گردد. ساختار این شهر باستانی به صورت یک بیضی بزرگ بود که مساحتش 9 کیلومتر مربع بود. سه شهر متصل به هم به شرح زیر وجود دارد:,شهر باستانی بان وات: که یک میدان در وسط آن قرار دارد و دور آن خندق است و در بخش های غربی و شمالی آن، بیش از 25 تپه مخروبه باستانی و پراکنده وجود دارد.,شهر باستانی بان چا-له: که یک حوض در وسط آن قرار دارد و با خندق های مربع شکل احاطه شده است، این شهر تنها یک کیلومتر تا شمال شهر باستانی بان وات فاصله دارد. مهم ترین اثر باستانی این شهر یک مکان مذهبی مخروبه است که با آجر ساخته شده بود و قاعده بزرگ و مربع شکلی داشت. با توجه به کشف چند شیء باستانی مهم اینک این مدرک وجود دارد که این مکان باید مکان گردهمایی جماعت بوداییان بوده باشد.,شهر باستانی بان پراوائه: یک شهر مستطیل شکل کوچک است که چهار بارو در گوشه های آن قرار دارند. همچنین، کانال هایی در این شهر وجود دارد که به بان جا-له در شمال وصل می شوند. علاوه بر این، حداقل 30 منطقه دارای تپه های مخروبه های باستانی وجود دارد. ,بازدیدکنندگانی که به طور گروهی به اینجا می آیند می توانند در روزهای اداری در ساعات کاری با رئیس پروژه سیاحت شهر باستانی یارانگ با تلفن 073439093 تماس بگیرند و هماهنگی های لازم را انجام دهند.

,این اثر تاریخی در تقاطع تا میرام در شهرداری پاتهالانگ قرار دارد. تاریخچه این عمارت نشان می دهد که پرایا توکرات یک راهب به نام پرا ماها چوای بود که در زمان زمامداری شاه راما اول در وات پا لیلای زندگی می کرد. وقتی نبرد نه ارتش رخ داد پراماها چوای روستائیان را جمع کرد تا به پرایا پاتهالانگ کمک کنند لشکریان برمه را شکست دهند. ,وقتی او راهب بودن را کنار گذاشت پادشاه او را به عنوان پرایا توکرات انتخاب کرد تا به شهردار کمک کند. لقب پرایا که به او اعطاء شده بود هم سطح لقب شهردار بود.

,اگردر جاده اصلی شهر پوکت حرکت کنید حتماً از کنار این اثر تاریخی ارزشمند دو قهرمان عبور می کنید. این اثر تاریخی به عنوان بنای یادبود تائو تپ کراساتری و تائو سی سانتون ساخته شد، آن ها دو خواهر بودند که در سال 1785 میلادی در زمان حکومت شاه راما اول به نجات پوکت از دست متجاوزان برمه ای در طول نبرد تالانگ کمک کردند. مردم بومی معمولاً برای ادای احترام به این بنا و آرزوی خوشبختی برای خود، به این مقبره گل هدیه می کنند.

,پل تینسولانود که بزرگ ترین پل بتنی تایلند است بخشی از بزرگراه 408 است که روی دریاچه سونگکلا ساخته شد و در 25 سپتامبر 1986 برای عبور مرور وسایل نقلیه افتتاح شد. اولین قسمت این پل، ساحل آمپوئه موآئنگ سونگکلا را در بان نام کراچای به ساحل جنوبی جزیره یو وصل می کند و طول این مسیر 1140 متر است اما دومین قسمت آن ساحل شمالی جزیره یو را به ساحل کان کائو کیاو وصل می کند و طول این مسافت کلاً 1800 متر است.

,این درخت که در کنار جاده ای قرار دارد که به کانتانگ منتهی می شود، معرف اولین دسته از درختان کائوچو است که پرایا راتسادانوپرادیت آن ها را برای صنعت پیشتاز کشتزار کائوچو در 1899 کاشت.

,ساکای در مو 3، تامبان بان رائه، در جاده ای که 80 کیلومتر تا بتونگ فاصله دارد واقع شده است. ,ساکای یک قبیله کوچ نشین قدیمی است که با شکار و جمع کردن گیاهان زندگی می کند و افراد آن در زمینه جمع آوری گیاهان دارویی و استفاده از نیزه برای شکار، تخصص دارند. سکونتگاه های آنان ابتدا از جنس خیزران و بام های کاهگلی و پوشالی بود. ,به تازگی، اداره مددکاری اجتماعی این روستا را با بردن ساکای به یک منطقه و ایجاد کشتزارهای کائوچو برای آنان ارتقاء داده است. این اداره از مادر ملکه نیز درخواست کرد نام سی تان تو را به عنوان نام خانوادگی به این افراد اعطاء کند. در حال حاضر، عده کمی از افراد ساکای در این دهکده زندگی می کنند و بقیه به نواحی دیگر نقل مکان کرده اند.